Кенжебектің күнделігі-2

18 қыркүйек

Бүгін сыныптасым Саматпен төбелесіп қала жаздадым. Бірақ сабыр сақтап, өз-өзімді салмақты ұстадым. Өзім ауылдан жақында ғана келдім ғой?! Ол да біреуді мазақ қылмаса тұра алмайды-ау, тұра алмайды. Маған «Солақай, солақай, ұялсаңшы, балақай» деп өзінше ұйқастырып, әбден зықымды шығарды. Енді «шыдамның да шегі бар» демей ме?! Содан оған «мен солақай болсам, сен шошқасың!» деп айтып салдым. Балалар ду күлді. Ол маған жұдырық ала жүгірді. Балалар арашалап қалып, абырой болғанда төбелесе кеткен жоқпыз. Бірақ ол да бір пәтшағар екен, кекетіп, мазақ қылуын қояр емес.

19 қыркүйек

Бүгін – дүйсенбі. Бұл мектебім өзіме өте қатты ұнайды. Іші хан сарайындай кең әрі жап-жарық! Түрлі үйірмелер де жұмыс істейді. Спорт залы қандай керемет?!

Айтпақшы, бұл мектептің ашылу салтанатына Президент НұрсұлтанНазарбаев атамыз қатысыпты. Сөз сөйлеп, осы білім ошағында оқып жатқан шәкірттерге зор сенім артатынын жеткізіп, болашақ – білімді ұрпақ қолында екенін шегелеп айтыпты. Мұны кезінде бейнекамераға түсіріп алған екен. Әр дүйсенбі сайын бәріміз, мектеп оқушылары еліміздің Әнұранын орындаған соң тамашалаймыз.

Міне, менің мектебім осындай! Осы білім ордасына қабылданғаныма өте қуаныштымын! Әрі мақтан етемін! Бұған себеп болған Әлімге де рахмет!

22 қыркүйек

Бүгін Саматпен тағы шекісіп қалдым. Сіздер мені «өзі бір бұзақы бала екен ғой?!» деп ойлап қалмаңыздар. Бәрін бастайтын Саматтың өзі. Жоғарыда айтқандай, сыныптағы балаларға қарадай тиісіп жүреді. Өйтпесе, көңілі көншімейді-ау деймін. Міне, сол «шошқа» үзіліс кезінде (мен солай атаған соң, барлық бала шошқа деп кеткен оны) менің қаламымды ұрлап алыпты сөмкемнен (Мен жоқта сөмкемді ақтарғанын Әсем көріп қойыпты. Сол айтқан маған). Ауылда қалған Әлияның сыйға берген қаламы ғой. Басқа қалам болса ештеңе емес, оны сұраса өзім де бере салармын. Ал сыйлықты қалай беріп қоярсың?! Содан оған:

– Самат, қаламымды қайтар! Оны ауылдағы Әлия сыйға тартқан, – дедім жаймен ғана (Әлияның атын не үшін атағанымды өзім де түсінбеймін).

– Оу, балалар, естідіңдер ғой?! Кенжебектің ауылында қалған «сүйікті» қызы сыйға берген қалам екен. Байғұс қыз алыста жүрсе де қаламды көрген сайын есіне түсіріп, ұмытпасын деген шығар, – деп сыныпты басына көтерді. Әрі шиқ-шиқ етіп қояды. Даусы, тілі неткен ащы еді, пәтшағардың!

Шыдай алмай кеттім. Енді ше, мұндай қорлыққа, мазаққа кім шыдасын?! Өзімді салмақты ұстағаныммен болмады.

Сөйтіп, Саматты кеудесінен итеріп кеп қалдым. Ол артқа қарай тәлтіректеп кетті. Басы қабырғаға соғылды, білем, баж ете қалды. Содан соң аз-кем басын ұстап тұрды да, маған төне ұмтылды. Абырой болғанда, қоңырау соғылып, сыныпқа мұғалім кіріп келді. Ал ол қаламымды дереу қайтара қойды. Бірақ оқты көзімен мені бір атты.

«Сабақтан шыққан соң төбелестің көкесі басталар» деп іштей қобалжығанмын. Бірақ олай болмады, ол маған қайта соқтықпады. Қаймығып қалды ма, ол жағы белгісіз.

Сабақ бітісімен автобус аялдамасына бет алғанмын. Кенет, ту сыртымнан «Кенжебек» деген таныс дауыс естілді. Сыныптасым Әсем екен. Ол салған жерден:

– Сен дұрыс істедің! – деді.

– Нені?

– Шошқа Саматты айтамын да. Оған қарсы келгеніңді айтамын да. Бұған дейін оған ешкім қарсы келмеп еді. Соған құтырған ғой ол. Өткенде менің шашымнан тартқылап қоймап еді. Бәлем, сол керек! Сен дұрыс істедің!

– Жә, Әсем, ештеңе емес, егер шындап келгенде, ол менен әлді, мықты. Бірақ мықтылық күшпен өлшенбеуі керек, біліммен өлшенуі керек! – дедім. Әсем құдды мені жаңа көргендей аңтарыла қарап қалыпты. Менің екі бетім ду ете қалды. Әрине, бұлай деп сөйлегенім бұл жерде орынсыз секілді көрінді. Алайда бұл – шын сөзім еді. «Білекті бірді, білімді мыңды жығар» дейді ғой?!

Әсем екеуміз үн-түнсіз қалдық. Осы ыңғайсыздықты мен мінетін №10 автобус бұзды. Әсеммен қоштасып, автобусқа еніп кеттім. «Ал енді мұнда отыру былай тұрсын, тұрып тұратын сүйемдей жер бұйырса ғой» дедім ішімнен.

26 қыркүйек

«Думан» ойын-сауық орталығы маңында «Астаналық парк» бар. Сонда кешқұрым бірер сағатқа серуендеп қайтатын әдетім бар-ды. Міне, сол саябақтағы ұзын жолмен жүріп келе жаттым. Шашын бір жақ шекесіне қарай қайырып алатын, бәтіңкесі күн шұғыласымен жарқ-жұрқ етіп, күнде жолығысатын шамамен 3-4- сыныпта оқитын бұл баланы бүгін тіпті танымай қалдым. Құлақ-шекесі қызарып кеткен, үсті-басы алба-жұлба, күндегі жалт-жұлт етіп тұратын бәтіңкесі шаң жұтқан. Мен «біреумен төбелесіп қалды ма екен» деген оймен жөн сұрадым:

– Балақай, саған не болды? Біреумен төбелесіп қалдың ба?

– Жай, әншейін, жаңа бір баламысық ағаштың басына өрмелеп алып, түсе алмай тұр екен. Содан дереу ағашқа шығып, түсіріп алдым, – деді күлімдеп.

– Өзің мысықты жақсы көретін болдың ғой? – дедім оны әдейі сөйлетпек болып.

– Иә, жақсы көрем! Оның есесіне, бұл әлі кішкентай ғой, – деді көзін сығырайта жымиып. Киімін бүлдіріп, денесін жарақаттап алғанына еш өкінбейтін тәрізді.

– Атың кім? – дедім шын білгім келіп.

– Атым Қайыр, төртінші сыныпта үздік оқимын! – деді дауысын көтере сөйлеп.

– Бәрекелді! Міне, нағыз азамат, жігіт екенсің! – дедім оны арқасынан қағып (Өзімді ересектер қатарына қосқан түрім ғой). – Ал әлгі мысық қайда? – Осылай деуім мұң екен, мияулаған дыбыс шықты.

– Ол – міне, – деп Қайыр аспалы сөмкесіне салып алған мысықты көрсетті. – Мұны үйге апарып, тамақ беріп асыраймын!

Осылай деді де, жүгіре жөнелді.

Ғанибет ҒАЛЫМБЕКҰЛЫ

Жалғасы бар